Het is een vrij bekend verhaal. De Australische verpleegkundige Bronnie Ware werkte jaren in een hospice en voerde daar gesprekken met mensen die nog maar een paar weken hadden te leven. Pratend over waar zij spijt van hadden, kwamen deze vijf dingen telkens terug:
- Had ik maar de moed gehad om trouw te blijven aan mezelf, in plaats van te doen wat anderen van me verwachtten.
- Had ik maar niet zo hard gewerkt, dan had ik meer tijd gehad voor mijn gezin en andere geliefden.
- Had ik mijn emoties en gevoelens maar meer durven laten zien.
- Had ik maar contact gehouden met mijn vrienden en meer tijd met ze doorgebracht.
- Had ik mezelf maar wat vaker toegestaan gelukkig te zijn.
Vandaag vier jaar geleden overleed mijn vader. Hij werd 63 jaar. Ik weet niet of hij ergens spijt van had. Wel dat hij genoot van de jaren waarin hij – door z’n ziekte – niet meer werkte, en van alles wat hij toen nog heeft gedaan.
De laatste tijd vraag ik me vaker af hoe het zou zijn als hij nog leefde: dat we nu allebei vrij zouden zijn, samen zouden fietsen of met de trein eropuit zouden gaan zoals hij graag deed. Tegelijkertijd hebben die ‘vrije’ jaren van hem door m’n hoofd gespeeld toen ik besloot een sabbatical te nemen. Omdat ik de luxe heb om niet te hoeven wachten op een ziekte of m’n pensioen.
En hoewel ik niet weet of hij ergens spijt van had, moet ik vaker denken aan de opsomming waarmee ik begon: vijf kansen op een vervuld leven. Dat zijn geen dingen om uit te stellen. M’n sabbatical is daarvoor bedoeld.
Zo brengen we dit jaar toch best wat tijd samen door, m’n vader en ik.
Geef een antwoord