De waarde van beperking

Sinds onze verhuizing ruim twee jaar geleden had ik niet meer naar m’n cd-collectie omgekeken. In ons oude huis stonden de cd’s nog in een kast in de woonkamer. Als decoratie dan wel, want de cd-speler was al de deur uit. Ik had als één van de eersten een Sonos Connect, die het afspelen van Spotify op m’n stereoinstallatie mogelijk maakte. Je telefoon pakken, een nummer uitkiezen – welke dan ook, en dan het geluid via de stereoinstallatie horen… het was magisch! Ik kon er mensen mee verrassen. Nu staan de cd’s op zolder. Nooit meer nodig, zal ik hebben gedacht.

Vandaag nam ik m’n cd-collectie sinds lange tijd weer eens door. Wat ik aantrof: cd’s die ik stuk voor stuk heb uitgezocht. Waarover ik twijfelde, of juist niet. Die ik grijs draaide of weer vergat. Waar herinneringen aan kleven. M’n studentenkamer… Plato aan de Meent in Rotterdam… leren voor tentamens… wakker worden na een borrel… verliefd zijn… op de fiets naar m’n ouders… songteksten als citaten boven mailtjes en vergaderagenda’s. Cd’s kortom, die onderdeel waren van m’n identiteit.

Het zal te maken hebben met mijn leeftijd nu en de bewogen jaren van toen. Dat ik het mis bedoel ik. Dat ik heimwee heb naar Plato, eigen cd’s, tekstboekjes en al die nummers die onderdeel werden van m’n leven. Dat ik het onbeperkte aanbod van Spotify met z’n verleidelijke playlists van altijd weer iets anders zat raak.

Het is wachten op iemand die een fysieke aankoop combineert met een digitaal platform. Dat je een luxueus glasplaatje van een album (voorzien van een NFC-chip) voor je speaker zet om die te beluisteren. Dat songs digitaal van slot afgaan als je ze fysiek in huis hebt gehaald. Dat je weer de kans krijgt om je muziek echt toe te eigenen. Dat je meer gaat betalen voor minder.

Dat je betaalt voor de waarde van beperking, omdat een met zorg samengestelde collectie veel meer oproept dan een groene cirkel met drie licht gebogen strepen.