Fake it till you make it…

…of underpromise, overdeliver? Ik neig naar het laatste. Nogal vaak heb ik moeten horen dat ik te bescheiden ben. Als je daarvoor kiest, overtref je de verwachtingen en dat is prettig. Je maakt het jezelf makkelijk zogezegd.

Gisteren was ik bij een uitvoering van het Concertgebouworkest met dirigent Teodor Currentzis. Hij is een apart type, laat z’n eigen orkest staan in plaats van zitten – “je kunt alleen maar dansen als je staat” – richtte een nieuw orkest op met de naam ‘Utopia’ en heeft gezegd dat hij de klassieke muziek gaat redden. Het artikel in Trouw (betaalmuur), waarin dit profiel van hem wordt geschetst, stelt dan ook de vraag: charlatan of genie?

Currentzis dirigeerde, danste, kronkelde, gebruikte al z’n vingers én haarlokken om zich uit te drukken en liet na het uitsterven van de laatste noot een eindeloze stilte vallen voordat hij applaus toestond. Hij gedroeg zich als een bezweerder. Het orkest geloofde hem en ging mee. De zaal luisterde ademloos en gespannen. De uitvoering werd weergaloos; het was magie!

Charlatan of genie? Het is een dunne lijn. Maar als je magie wilt, kan het lonen om jezelf groter voor te doen dan je bent. En het dan waar te maken; als een selffulfilling prophecy. Geniaal!