Vandaag tijdens een dagje Dordrecht schoot het me ineens weer te binnen: Het Winkeltje! We hadden geen vastomlijnd plan, dus we besloten er even langs te lopen. Het zat een eind verder en ook nog aan de andere kant van de weg dan ik me herinner. Maar de sfeer was hetzelfde: één en al liefhebberij.
Het Winkeltje is een kleine zaak met modeltreinen en -spoorbanen. De eigenaar is bijzonder sociaal en knoopte een praatje aan. Terloops vertelde hij dat zijn liefde voor modeltreinen met de paplepel was ingegoten, aangezien zijn vader al een treinenwinkel had. Hetzelfde winkeltje.
Mensen vragen hem weleens verbaasd: heb je geen webwinkel? Nee, daarvoor heeft hij het te druk en bovendien staat hij dan dozen in te pakken in plaats van zijn enthousiasme te delen met mensen die op hun gemak in zijn winkeltje rondkijken. Misschien wel leuker dan iets nieuws verkopen vindt hij iets ouds repareren. Hij is regelmatig in de weer met soldeerbout, olie, onderdelen en een testbaan om oude treinen weer als nieuw te laten rijden.
Ja, dacht ik: zo simpel kan het zijn. De hobby en het beroep van je vader overnemen, en dan vasthouden waar het om gaat: liefhebberij. Het Winkeltje – de naam zegt het al – is niet groots en meeslepend. Het is klein geluk. Misschien wel het enige geluk dat er is.
Geef een antwoord