Naarmate je ouder wordt, verdwijnt de magie langzaam uit je wereld. Jammer, want wie wil er nou niet in een sprookje leven? Of gelukkig maar, want eigenlijk zijn sprookjes best saai, met vastomlijnde personages en altijd hetzelfde einde: ze leefden nog lang en gelukkig (zonder dat er nog iets noemenswaardigs gebeurde).
In mijn wereld zweefde nog een restje magie rond creativiteit. Een roman schrijven, muziek maken, fotograferen – dingen die ik stiekem ambieer maar niet aandurf. In zijn boek Building a second brain wijst Tiago Forte erop dat inspiratie en creativiteit niet voortkomen uit het niets. Ze volgen op een proces dat vrij gestructureerd kan worden doorlopen: 1) ideeën en materiaal verzamelen, 2) daar structuur in aanbrengen, 3) het beste selecteren en 4) dat combineren tot iets nieuws. Toegegeven: dit doet wel iets af van de romantiek waarmee creatieve beroepen zijn omgeven. Voordeel: iedereen kan het, als je maar de stappen volgt.
Naarmate je ouder wordt, gebeurt er nog iets anders. Ik las hierover in een blog op The Marginalian waarin wordt geciteerd uit Faith, hope and Carnage van Nick Cave. Hij schrijft dat iemand die jong is bijna wanhopig zoekt naar zijn of haar identiteit, …
But then time and life come along, and smash that sense of self into a million pieces. Then comes the reassembled self, the self you have to put back together. You no longer have to devote time to finding out what you are, you are just free to be whatever you want to be (…).
En daarmee keert de magie weer terug, alleen in een heel andere vorm. Als je niets te bewijzen hebt, als je weet wie je bent, als alle mogelijke rollen van hun magie zijn ontdaan… dan kan je alles worden.
Welke rol wil jij spelen in dit ondoorgrondelijke sprookje, vol verrassende wendingen en zonder einde? Succes niet gegarandeerd.
Geef een antwoord