Leef je eigen romanpersonage

Vandaag las ik in NRC het essay Als je Russische klassiekers als zelfhulpboeken leest, kan dat ongelukkig uitpakken. Lees het vooral zelf als het lukt. Kort gezegd gaat het over het leiden van je leven naar voorbeeld van een romanpersonage. Meestal omdat zo’n personage een moraal of visie erop nahoudt die zo overtuigend is dat iemand daarnaar gaat leven. Dat gebeurt kennelijk echt!

Waarom spreekt dit me aan? Omdat “leef je eigen romanpersonage” letterlijk op een lijstje met ideeën staat dat ik bijhoud. Wat zou er gebeuren, denk ik weleens, als je een bepaald script volgt of je eigen script schrijft? Als je verandert in een personage met grotendeels je eigen karaktertrekken, maar sommigen uitvergroot en in ieder geval: met meer lef en sterkere principes? Wat als je het leven zo meer als een verhaal of zelfs een spel gaat zien? Is er een kans dat dit een lifehack is waarmee je meer uit het leven haalt?

Ik zal niet de enige zijn die vroeger veel in fantasieën leefde. Dan las ik De Kameleon en zou ik binnenkort een boot hebben, of Wolf en dan wilde ik een hond om spannende avonturen mee te beleven. Op een gegeven moment wilde ik zelfs – God verhoede – een scooter(!), omdat ik andere jongens met meisjes achterop zag rijden. Hoewel ik nog nooit een meisje had durven aanspreken, zou dat zeker m’n leven veranderen.

Niet dat ik er ooit een actie aan verbond. Ik speelde er vooral mee in gedachten en ging er soms schijnbaar vanuit dat het vanzelf wel een keer zou gebeuren.

Later speelden fantasieën toch een rol bij grote besluiten in m’n leven. Na de middelbare school wilde ik (ineens) naar de Politieacademie omdat ik daar een romantisch beeld van had. Toen dat niet lukte, ging ik bestuurskunde studeren. Eigenlijk alleen vanwege de sfeer op de universiteit, omdat ik niet wist wat ik anders moest doen én omdat de politie voorkwam in de folder. Na m’n bachelor koos ik een internationale master omdat de verhalen over ‘Brussel’ me aanspraken en het leek me interessant om met zo diverse mensen en culturen in aanraking te komen. Terwijl ik als introvert zelfs moeite had om aansluiting te vinden bij de internationale groep studenten van m’n eigen leerjaar (om over m’n Engels maar niet te spreken…)! Ik sluit niet uit dat ik daarna weer bij de opleiding recherchekunde aan de Politieacademie uitkwam omdat ik zo graag Havank las en Columbo keek…

Het proberen iemand te kopiëren – of het nou een romanpersonage of een bestaand persoon was – en het romantiseren van een bepaald soort leven heeft me een rijke gedachtenwereld opgeleverd, maar ook de nodige reality checks. Nu zit ik in een spagaat: érgens houden dromen me gaande, maar als ik besluit ze na te streven mag ik meer onderzoek doen naar het realisme ervan. Een mooi leertraject voor dit sabbatsjaar.