Mijn opa ging iedere dag een stukje fietsen. En als ik kwam logeren ging ik mee achterop. Voor zover ik weet hadden we geen bestemming; hij fietste zomaar wat in het rond. Hij was met pensioen dus we hadden de tijd. En overal kwam hij bekenden tegen waarmee hij een praatje maakte. Soms gingen we ergens naar binnen voor een boodschap of om iets te drinken. Ik herinner me het winkelcentrum en een manege met een bar.
Mijn opa overleed op de fiets. Of waarschijnlijker naast de fiets aan de kant van de weg, of in de ambulance onderweg naar het ziekenhuis. Ik weet het niet precies meer. Vandaag moest ik aan hem denken.
We fietsen een rondje, m’n vierjarige zoontje en ik. Hij mee achterop. We hebben geen bestemming; we fietsen zomaar wat in het rond. Ik ben met sabbatical, dus we hebben de tijd. Langs de Delftse Schie waar roeiers hun meters maken, vanaf de kant toegeschreeuwd door hun meefietsende coaches. Aan de andere kant boerderijen zoals je die in Midden-Delfland hebt: statige woningen met rommelige erven en tuinen. De geknotte wilgen combineren goed met de gele narcissen die overal uit de grond zijn gekomen. In het weiland lopen ooievaars die hun nest hebben op een paal even verderop op het erf. M’n zoontje ziet ook van alles: een hijskraan, een vliegtuig, een tractor, een trein. We drinken iets bij Brasserie De Schie. Het is vernieuwd maar trekt gelukkig nog hetzelfde publiek. Fietsers die even komen aanwaaien, of zoals vandaag naar binnen schuiven om te wachten tot de bui is overgewaaid. Niemand heeft een bestemming; iedereen fietst zomaar wat in het rond. De verkiezingen zijn achter de rug en wat kan je? Afwachten maar, dus we hebben de tijd. De sfeer is gemoedelijk, hier en daar ontstaat een praatje. Met een groepje wielrenners dat net weer vertrekt – toch door de regen. Met de serveerster die een rietje en later wat speelgoed komt aandragen voor m’n zoontje.
Fietsen, een praatje, geen bestemming. Dit is het leven, denk ik. En misschien wil ik zo ook wel doodgaan. Net als m’n opa.
Geef een antwoord