Werkplaats en afhaalpunt in Den Hoorn zh

Levertijd 1-2 werkdagen

Verzending binnen NL € 3,95

Sweet and Sauerland, but then more sauer

Tijdens een etentje bij Nico om de goede afloop van onze fietsvakantie door het Zwarte Woud te vieren, werden alweer de nodige ideeën voor de volgende tocht geopperd. Dagmar vond asfalt meer zijn terrein en zou nog weleens een berg willen beklimmen in de Alpen ofzo. Iets meer typisch voor zijn Jan Janssen in ieder geval, of misschien zelfs voor een racefiets. Nico spendeerde zijn vrije tijd intussen op bikepacking.com en vergaapte zich daar aan verhalen over onherbergzame streken en ruige paden. Meer iets voor een mountainbike eigenlijk, die hij voor de gelegenheid wilde aanschaffen. Tegelijkertijd zou hij – om relationele redenen – liever met alle aanhang een weekend in een huisje gaan om van dááruit MTB-routes te rijden. Afijn… ìk had net een nieuwe vakantiefiets en was niet van plan om een volgende tocht ineens op een racefiets of mountainbike te stappen. Een compromis leek ver te zoeken.

In maart kwam Nico ineens breed glimlachend met zijn nieuwe mountainbike voorrijden. Al gauw volgden zijn ‘verdere voorbereidingen’ in de vorm van een vederlichte tent en andere lichtgewicht spullen. Let wel: er was nog steeds niets gepland! Dagmar twijfelde of hij ter voorbereiding de benodigde kilometers zou kunnen maken om mee te komen. Ik stelde voor een route te kiezen die ons allemaal zou liggen, waarop hij kwam aanzetten met een rondje Ridderkerk. Toen het niet lukte een periode te vinden waarin we alledrie konden, belde hij me: “Ik wil meer trainen voordat ik meega, maar daar heb ik de tijd niet voor. Ik snap het als jullie zonder mij gaan. Dan kunnen jullie wat meer uitdaging zoeken.” Eigenlijk baalden we enorm. Dagmar is een sfeermaker. Zonder hem gebeurt er niets spraakmakends, of zijn in ieder geval de verhalen minder sterk. Bovendien is hij de beste fotograaf. Maar goed, met alle voorbereidingen was een jaar overslaan ook geen optie. Dus Nico en ik planden vier dagen in juni en de tocht begon concretere vormen aan te nemen.

Sauerland

Op z’n nieuwe favoriete website had Nico een route door Sauerland (Duitsland, rond Winterberg) gevonden met de bijpassende naam Sweet en Sauerland. Volgens de beschrijving een route van 229 kilometer over onverharde wegen met afwisselend steile hellingen, schitterende uitzichten en snelle afdalingen. De route krijgt een moeilijkheidsgraad van 5 uit 10 en zou in drie dagen te doen zijn. Wij hebben er vier, maar daar moet de reistijd naar en van Sauerland (2x 3 uur) nog vanaf.

Op de website wordt een gravel bike met tenminste 40mm banden of een hardtail mountainbike aangeraden. Nico heeft een mountainbike van het merk Rose met een frametas, stuurrol, bagagetas voor aan het zadel, cockpittasje en zadeltasje. Ik heb een stevige reisfiets van Santos met fietstassen aan de bagagedrager en bij het voorwiel. M’n stuurtas heb ik ingeruild voor een cockpittasje omdat ik niet zoveel ruimte nodig heb en dit minder rammelt. Het enige waar ik vooraf nog over twijfel zijn m’n gladde banden (Schwalbe Marathon Supreme, 50mm). Niet zo geschikt voor onverharde wegen, maar het lijkt droog te blijven en in vergelijking met een gravel bike is het niet eens zo gek. Ik laat ze erop zitten en ervaar later toch het ongemak ervan.

Dag 1: Meinerzhagen – Kuckuck

In Meinerzhagen starten we om 13.30 uur op de parkeerplaats waar de GPS-route begint.

We fietsen even langs een grote weg, maar al snel trappen we op een klein asfaltweggetje omhoog, weg van de drukte. Ik heb de route op m’n fietscomputer (Wahoo Element) gezet en dat bevalt direct uitstekend.

Middenin de heuvels worden we ineens naar rechts gestuurd terwijl daar geen weg te zien is. Als we stilstaan om even goed te kijken, zien we een smal hekje en daarachter een pad van platgetrapt gras. Dit is wat we wilden! To go where no man has gone before. Of in ieder geval: fietsen over paden die niet voor de fiets bedoeld zijn, de wildernis in.

Even later blijkt dat we door een tweede hekje moeten dat veel te smal is voor mijn opgetuigde fiets. We besluiten het hek te vermijden door de route evenwijdig aan de andere kant van het prikkeldraad te volgen. Na een tijdje blijkt dit niet echt begaanbaar te zijn en lopen we vast in het hobbelige gras. We komen weer aan de goede kant van het prikkeldraad terecht door een paal uit de grond te trekken, die plat op de grond te leggen en de fietsen er overheen te tillen. Bij die gelegenheid blijkt Nico’s fiets heel wat lichter, ondanks het feit dat hij de tent, alle kookspullen plus al het gereedschap mee heeft. Zijn keuze voor een MTB en lichtgewichte spullen blijkt te lonen: hij fietst de hele tocht makkelijker omhoog. Hoewel dat puur op conditie ook het geval zou zijn geweest, omdat hij dagelijks illegaal hard op de racefiets naar en van z’n werk gaat.

Toch komt ook voor hem het moment van afstappen als we steil omhoog moeten door iets wat eerder op een oude rivierbedding dan op een pad lijkt. Terwijl we de zware fietsen traag voor ons uit duwen, verzamelt zich een zwerm vliegen en horzels om ons heen en halen we onze benen open aan de begroeiing. Boven hebben we de keus tussen direct doorrijden of opgegeten worden. We kiezen voor het eerste.

De afdaling loopt weer over een breed bospad, belegd met hoekige steentjes. Nico is in z’n element en gebruikt de goten die diagonaal over de weg lopen om los van de grond te komen. Ik zweef zo’n beetje over de weg en probeer met de weinige grip die ik heb de grootste stenen te ontwijken. Op een splitsing pompt Nico z’n voorvork op voor stuggere vering en laat ik wat lucht uit m’n banden lopen voor meer grip.

Na 54 kilometer en 1295 hoogtemeters komen we aan op een camping. Nog niet die we op het oog hadden, maar we hebben het wel even gehad. We bekijken ons gemiddelde: 15,5 km/h! Over asfalt rekenen we met een gemiddelde van 20 km/h en we waren niet perse van plan hiervan af te wijken. Maar we zullen onze verwachtingen moeten bijstellen. Gelukkig heeft Nico een eerste maaltijd bij zich gestoken, want we hebben geen winkel gezien vandaag. Na de afwas scoort hij ook nog een biertje bij een paar campinggenoten. Als we daarmee in het gras zitten, zijn we met de slok tevredener. We zijn weg, en de kop is eraf.

Dag 2: van tent, via Winterberg, naar hotel

Het was een koele nacht en we slapen prima in de kleine tent. De lege bierflesjes geeft Nico vlak voor vertrek Рsamen met 5 euro voor de moeite Рaan ̩̩n van de jongetjes die bij de gasten hoort van wie we ze kregen. De dag begint met een lange klim die naar een schitterend uitkijkpunt leidt. Een wandelaar wijst ons op een schrift waarin we onze ervaring kwijt kunnen. Hij vertrekt eerder en blijkt als we hem inhalen al een wonderbaarlijk grote afstand te hebben afgelegd. Hij zwaait ons met twee handen na; blije vent, veel energie.

Er volgen nog twee lange klimmen naar hoogten van 800 meter, opvallend genoeg over asfalt. Na de tweede top rijdt Nico plat. Er steekt een scherp steentje uit z’n buitenband dus het gat is snel gevonden. Binnen 10 minuten zitten we weer op de fiets. We hopen op een mogelijkheid voor inkopen, maar het eerste dorpje dat we doorkruisen blijkt slechts een verzameling huizen te zijn. Gelukkig inclusief een kleine eetgelegenheid, waar we voor 28 euro een paar doorgesneden broodjes met kaas en ham kunnen krijgen. Op het terrasje dringt zich een dilemma op: halverwege de middag neerstrijken op een camping in Winterberg of 20 kilometer doorrijden naar Hallenberg, waar geen camping in de buurt is? We besluiten voor de extra kilometers te gaan, omdat de tocht zwaarder is dan verwacht en we ons misschien geen onnodig korte dag kunnen veroorloven. De dag erna zouden we dan precies op de eerstvolgende camping 90 kilometer verderop kunnen uitkomen.

In Hallenberg aangekomen, treffen we eindelijk de eerste supermarkt. Het is heerlijk inkopen doen na een toch wel zware dag van 80 kilometer en 2.200 hoogtemeters, met een gemiddelde van slechts 14 km/h. Een dorpje verderop, in Liessen, blijkt zich een goedkoop hotel te bevinden. De paar kilometers omrijden worden beloond, want het hotel is niet alleen goedkoop maar wordt ook nog eens bestuurd door een bijzonder aardig ouder echtpaar. Dat ze niet zo snel meer vliegen, blijkt als we pas een uur na bestelling ons eten krijgen opgediend. Gelukkig is het hier niet meer zo druk als het volgens hen ooit is geweest…

Dag 3: nog steiler richting de Biggesee

Het hotel ademt de sfeer van vroeger. Alle nisjes staan vol snuisterijen en zelfs de hoekklok doet tevens dienst als vitrine. Terwijl we de eigenaren gisteren om half 10 nog in de keuken aan hun welverdiende diner hebben zien zitten, heeft de oude baas vóór 8 uur het ontbijt alweer klaar. De eerste dagen al bleek Nico’s Duits van een behoorlijk niveau, en hij knoopt een praatje met hem aan. Hoe oud hij is? 70 jaar!

De dag begint weer met een klim, dit keer eindigend bij een uitkijktoren. Helaas zijn de bomen tot in de hemel gegroeid en belemmeren ze veel van het uitzicht.

Even later ben ik degene die lek rijd, op een grote steen. Het gat is minder snel gevonden; het blijken twee gaten te zijn. Maar ook nu duurt het plakken niet lang. Weer op weg komen we door een verlaten stuk bos. Ineens zien we links langs de weg een groep dieren. Het is een forse kudde zwijnen! Ze slaan parallel aan ons op hol: een prachtig gezicht. Niet veel later horen we rechtsachter gekraak en geritsel en steekt er vlak voor ons een hert schuin de weg over. Ook het hert blijkt niet alleen te zijn: op afstand tegen de heuvel zien we er nog veel meer, sommigen met een enorm gewei. Schitterend! Even verderop is de wildernis compleet als de route een beek doorkruist. Hoewel, er is publiek: een handjevol fietsers staat te treuzelen om een goed pad door de bedding te kiezen. Nico, die voorop rijdt, besluit het goede voorbeeld te geven en fietst zonder aarzelen en met een flinke vaart door het water. Ik volg, hoewel iets voorzichtiger. We laten de omstanders verbouwereerd en een beetje natgespetterd achter.

Het is een stikhete dag en we komen verder – net als op de hele route – nauwelijks fietsers of wandelaars tegen. We stoppen twee keer bij een willekeurig huis om onze bidons te vullen. De Duitsers die we thuis treffen zijn gelukkig erg aardig en behulpzaam. Waar we heen gaan, vraagt de eerste. Naar de Biggesee! Oh ja, daar is hij ook weleens geweest. Ook op de fiets? vragen we ietwat naïef. Hahaha, nee daar ben ik te dik voor!! Klopt, is onze inschatting.

Voor het eerst besluiten we af en toe een onbegaanbaar bospad te omzeilen door van de route af te wijken. We fietsen liever dan dat we lopen en het is al zwaar genoeg. Aan de andere kant spreken we grappend van tegenvallers als de route steile en slecht begaanbare paden laat passeren. Als routemakers zouden we het wel weten: Sweet and Sauerland, but then more Sauer. Dat wordt lachen als iemand besluit ‘m echt te fietsen. Af en toe voelen wij ons nú al beetgenomen. Hoe hebben de makers deze route ooit zelf gefietst, en dan zelfs op een gravel bike!!? Wij denken dat het eerder een dikke 4×4 zal zijn geweest.

Na iedere klim volgt nóg een klim. De afdalingen compenseren niet echt, want het terrein noodzaakt ons gecontroleerd en met ingeknepen remmen naar beneden te rijden. Ruim binnen de 90 kilometer zien we ineens water. Ja hoor, het is de Biggesee! Alleen hoe komen we daar terecht vanaf deze hoogte? De route kiest een wandelpad dat steil naar beneden loopt. We zien te laat dat de route afbuigt en in plaats van terug te keren naar de splitsing komen we op het pad terecht door onszelf en onze fietsen voorzichtig te laten zakken, terwijl we ons vasthouden aan takken en bomen om niet binnen seconden met ons hele hebben en houden beneden op het asfalt van de grote weg langs het meer te liggen.

Het was een warme en pittige dag. De euforie is dan ook groot als blijkt dat we de camping aan het meer direct na de onmogelijke afdaling bereikt hebben. Een frisse duik is precies wat we nodig hebben. Na te hebben ingecheckt (met 50% korting omdat we op de fiets zijn), liggen we al snel in het water. Afkoelen, het zweet en de zonnebrand wegspoelen, ontspannen… We zijn zelden zó gelukkig geweest met een plas water.

Ons zelfgemaakte diner met couscous, wortel en courgette smaakt verrukkelijk. Na het eten melden we ons nog net op tijd op het terras om een biertje te bemachtigen. Nog even genieten. Morgen de laatste 30 kilometer, dan zit het er alweer op.

Dag 4: vroeg eruit en veel te snel terug

Hoewel de wekker pas om 8 uur gaat, staat Nico al om 6.30 uur naast de tent. Ik wil me weer omdraaien, maar ineens klinkt naast me het gigantische geruis van de brander. Zoals hij me heeft beloofd, is Nico koffie aan het zetten. Op dag twee was me dat door de neus geboord omdat het teveel tijd zou kosten, maar tijdens het ontbijt in het hotel heb ik de bakjes koffie zo verheerlijkt dat het me deze laatste dag wel gegund zou worden. Alleen om 6.30 uur? Kom op! Met deze herrie kan ik het slapen wel vergeten, en bovendien staat de zon al op de tent en wordt het snel warmer. Dus even later steek ik m’n slaperige hoofd ook uit de tent. Koffie? Ja lekker. Nico blijkt slecht te hebben geslapen. Komt het doordat hij snel naar huis wil? Of ziet hij op tegen het normale leven dat later deze dag weer begint? Het is onduidelijk. In ieder geval zitten we kort na 8 uur al op de fiets. We klimmen goedgemutst het dorp uit. Het wordt nog even zwaar als we door een veld met hoog gras omhoog moeten. We passeren een bord ‘privat’ en slingeren langs een slagboom. Gelukkig weten we intussen dat we ons hier weinig van aan moeten trekken. Soms begint een bospad schuin achter een huis of halverwege een oprijlaan. Na weer een klim besluiten we even te pauzeren. Als ik voor we opstappen een blik op de route werp, blijken we nog maar twee bochten van de parkeerplaats af te zitten. Een abrupt einde van een zware tocht. Maar wat was het een mooie ontsnapping! Nog even genieten van de laatste meters…

Categorie:

3 reacties op “Sweet and Sauerland, but then more sauer”
  1. Nico van Blijderveen avatar
    Nico van Blijderveen

    Goed man!!! wat heb jij een boel onthouden! Ik heb toch het gevoel dat ik een paar kilo hersens thuis heb laten liggen ikv lichtere bepakking. Uiteraard op bikepacking gepost!

    1. Aartjan Collée avatar
      Aartjan Collée

      Terwijl ik geen goed geheugen heb. Dit blijkt allemaal uit de aantekeningen die we met onze laatste restjes energie maakten. Dat hebben we goed gedaan!

  2. Dagmar van der Wal avatar
    Dagmar van der Wal

    Knappe prestatie weer mannen en een mooi verslag! Weer een hoop meegemaakt en zo te lezen was het een prima route om Nico z’n nieuwe mountainbike in te wijden.

    Met de gladde supremes moet het een extra uitdaging geweest zijn naast zo’n mountainbike met opgepompte voorvork én berijder ?.
    Top hoor (van beiden uiteraard) ?.

    Op naar de volgende!

Laat een antwoord achter aan Nico van Blijderveen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *