Tot lijden in staat

Voorafgaand aan m’n sabbatical maakte ik een mindmap van allerlei dingen die ik zou willen doen. Ik bedacht me pas later dat simpelweg fietsen er niet tussen staat. Nou ja, fietsen wel, maar dan als idee bij ‘bewegen’ en als onderwerp om inhoudelijk mee bezig te zijn. Dus niet simpelweg fietsen, zonder reden of doel. Waarom zou je dat ook doen? Die vraag heb ik mezelf meer dan eens gesteld. Mijn antwoord: omdat niet alles een doel hoeft te hebben én omdat het vaak iets verrassends oplevert.

Het moest er maar eens van komen, dat simpelweg fietsen. Dus gisterenavond leek het me een goed idee vandaag een ommetje van 75 kilometer naar m’n moeder te fietsen. Vanochtend vond ik dat idee al een stuk minder aantrekkelijk. Waarom zou ik het doen? Wat heb ik eraan? Het kost me alleen maar tijd. De zon die was voorspeld bleef weg en het was koud(!).

Maar ik kan mezelf best ergens toe zetten, dus trof ik routineus m’n voorbereidingen en stapte op de fiets. Na 30 kilometer had ik bijna alleen nog langs drukke autowegen gefietst, was ik door en door koud en voelde m’n voeten niet meer. Waar ben ik aan begonnen!?

Na een kilometer of 40 begon ik het lijden te aanvaarden. De omgeving werd mooier, maar het was nog steeds ijskoud en nu fietste ik weer door een verlaten open polder, nog steeds met een snijdende oostenwind tegen.

Dit is een belangrijke reden om te fietsen, dacht ik: oefenen met lijden.

Ik las ergens dat weerbaarheid een spier is die je kunt trainen. Wat kunnen wij eigenlijk nog aan? Hoeveel lijden kunnen wij verdragen? Bij ons is het nog heel behaaglijk met de kachel op 19 graden, terwijl ze in Oekraïne lijden voor hun (en onze) vrijheid. Ze hebben een keus: zich gewonnen geven, vluchten… maar ze zetten door. In hoeverre zijn wij tot lijden in staat? Voor vrijheid? Voor een betere wereld?

Misschien fietste ik daar vandaag wel voor, om te oefenen met lijden. En vervolgens dankbaar te zijn dat het zelfverkozen is, niet levensbedreigend en van korte duur.

Tot lijden in staat. Heel eventjes dan. Eenmaal opgewarmd had ik geen zin meer in de terugweg en pakte ik de trein… Blijven oefenen Aartjan!