Bikes vs Cars

De documentaire Bikes vs Cars (2015) brengt verschillende mensen in beeld die in steden als São Paulo, Los Angeles, Berlijn en Bogotá actievoeren voor de fiets. Maar het ‘grappigst’ zijn toch de auto-enthousiastelingen die aan het woord komen.

Zoals toenmalig burgemeester van Toronto, Rob Ford, die helemaal klaar is met anti-autocampagnes en de oorlog verklaart aan fietsers. Hij vergelijkt fietsen op fietsstroken met zwemmen tussen de haaien: vroeg of laat gaat het fout en dan is het je eigen schuld. Dus laat hij alle fietsstroken verwijderen.

Een autovertegenwoordiger die bezweert dat de autoindustrie zal veranderen, omdat er allemaal mensen werken die zelf ook kinderen hebben en geen klimaatverandering willen. Maar die verandering komt pas als de vraag veranderd en in een natuurlijk tempo, zegt hij. Om tot slot lachend toe te voegen dat de benzinemotor blijft. Zelfs hijzelf wil niet van zijn benzineauto af, en hij is zo groen als wat!

Een taxichauffeur in Kopenhagen, die de fietser afschildert als een soort kwaadaardig virus dat de stad overneemt. Oké, het door de filmmakers gebruikte beeld en geluid spelen ook een rol om dit frame neer te zetten. Maar zijn uitspraken zijn echt hilarisch. Volgens hem worden fietsers in Kopenhagen zo verwend met hun eigen fietspaden, stoplichten en groene golven, dat ze zich beter gaan voelen dan anderen! Als je als taxichauffeur (“in this business”) wilt overleven, moet je er wel aan wennen om hen voorrang te geven. Als je íets kijkt van deze documentaire: minuut 27 tot 31. Krijg je geen spijt van.

Naast alle feiten over de vervuiling en het ruimtegebruik van auto’s, de voordelen van fietsvriendelijke steden en het perspectief op verandering (“files zijn de oplossing”), is er iets anders dat bij mij blijft hangen. In Nederland is er veel ruimte voor fietsers. Dat is niet vanzelfsprekend, maar het resultaat van jarenlang actievoeren, onder andere door de Fietsersbond.

Om ontwikkelingen bij te sturen in een richting die goed is voor ons mensen, is het nodig dat burgers hun stem verheffen. Er wordt zoveel gelobbyd door mensen die een ander belang vertegenwoordigen: een sector, een bedrijf, een verdienmodel, een systeem, etc. Wij moeten daar iets tegenover zetten. 1x per 4 jaar stemmen is onvoldoende.