LF Kustroute – dag 2

← Terug naar overzicht LF Kustroute

Een volgend obstakel is de pont vanaf de Maasvlakte naar Hoek van Holland. Die vaart maar vier keer per dag, met steeds twee uur ertussen. In het meest positieve scenario zou ik op dag 2 de eerste pont van 11 uur halen. Na de 213 kilometer van gisteren blijkt dat scenario opeens goed haalbaar. Ik heb 40 kilometer te gaan tot de pont en vertrek voor 8 uur om genoeg speling te hebben. De wind van gisteren staat me nog goed bij. Verder reken ik op een toilet en kraan bij het afvaartpunt (Futureland), zodat ik me even kan opfrissen en m’n bidons vullen. Bij aankomst blijk ik zelfs tijd te hebben voor koffie met appeltaart en daarna nóg meer tijd om uit te rusten met de benen omhoog.

Haven van Rotterdam

Terwijl ik in deze uiterst comfortabele houding wat aantekeningen maak over gisteren krijg ik zijdelings iets mee over de haven van Rotterdam. Samenvatting: die is best wel groot. Dan moet ik de boot maar eens op om dat met eigen ogen te gaan zien.

De overtocht duurt zo’n 50 minuten en ik kan er echt van genieten. Hoewel ik met geen mogelijkheid eerder in Hoek van Holland had kunnen aankomen, geven de klok en kilometerstand me eenmaal aan wal geen goed gevoel. Het is 12 uur en ik heb 40 kilometer gefietst. Dit wordt een lange dag.

Over de duinen

De route tussen Hoek van Holland en Scheveningen is me bekend. Hier kom ik regelmatig op de racefiets. Het fietspad ligt goeddeels hoog op de duinen, waar de wind me zonder obstakels met z’n oorspronkelijke vaart kan treffen. Ook het pad wijkt niet uit: dit is 180 graden hard tegen hard. Maar als held in mijn eigen verhaal geef ik geen krimp, want ik ben vastberaden: dit wil ik, dit vind ik mooi.

Nooit naar nergens, altijd vrij
Er glijdt gewoon een dag voorbij
De zon breekt door, de wind houdt je niet tegen
Nooit naar nergens, altijd vrij
Verleg de streep, verleng de reis
Maar altijd prijs, en altijd vlotte wegen

Yevgueni, Nooit naar nergens

Soms is er even wat beschutting. Kijkduin, Scheveningen, een bos. Op een gegeven moment besluit ik in de Schoorlse duinen te overnachten. Ik wil zeker wildkamperen en na afgelopen nacht ben ik ervan overtuigd dat ik overal kan slapen. Voor vertrek was ik nog bang dat ik na een zware dag toch voor het comfort van een camping zou kiezen, en daar zou ik achteraf zeker spijt van krijgen. Dat gaat me nu dus niet gebeuren. Net als gisteren geeft het besluit me rust.

Lekke band

Het heeft al een paar keer door m’n hoofd gespeeld. Wat als ik pech krijg, als dingen gaan tegenvallen, zit ik dan nog zo lekker in een flow?

Ineens is het zover. Ik ben gestopt bij een tankstation om wat te eten en als ik wil vertrekken staat m’n achterband leeg. NEE hè!! Dit klinkt echt sneu maar ik hoor mezelf iets zeggen als “come on, you’re trained for this”, alsof ik m’n eigen ondermaatse Engelstalige coach speel, die denkt met simpele oneliners z’n coachee uit een crisis te halen. Maar misschien zit er toch iets in want binnen 15 minuten ben ik weer onderweg.

Bij een snelle inspectie zag ik de boosdoener al zitten. Een duindoorn. Superscherp en ook nog eens heel sterk. Ik heb de binnenband verwisseld, plakken doe ik later wel. En hoe groot is nou de kans dat ik in vier dagen nóg een keer lek rijd? Hoewel… hoe zat dat ook alweer met kansberekening? In ieder geval is de kans op een lekke band direct naast een tankstation ook niet zo groot, terwijl daar precies de mogelijkheid is om een band hard op te pompen en er in dit geval zelfs een degelijke fietspomp onder de toonbank vandaan werd gehaald. Zal ik na een valse start en wat pech de Schoorlse duinen nog halen? “Stick to the plan”, hoor ik m’n innerlijke coach met zachte stem zeggen.

Volgens plan

Na de pont bij Velsen komt er een man naast me fietsen. Ik had hem net ingehaald en een Santos herkend maar dacht stug door te fietsen. Hij vraagt of ik nog ver moet. Ik antwoord van ja en dat ik in de Schoorlse duinen wil uitkomen. Hij tipt me een paar strandopgangen die alleen met de fiets bereikbaar zijn, omdat het daar van ’s avonds laat tot ’s ochtends vroeg rustig genoeg is om ongezien te kamperen. Ik fiets volgens m’n net gemaakte planning langs Egmond-Binnen om bij een watertappunt m’n voorraad aan te vullen en stop in Egmond aan den Hoef voor boodschappen.

De Schoorlse duinen

Aangekomen bij de strandopgang die ik heb uitgekozen, word ik begroet door een man. Aan de verderop geparkeerde tweewieler had ik hem al herkend als vakantiefietser. “Ga je ook hier overnachten?”, vraag ik. “Nee, ik heb een strandhuisje verderop en sta op het punt naar huis te gaan”, is zijn antwoord. Maar hij reageert erg enthousiast op mijn plan en geeft me wat aanwijzingen over de omgeving: na de fietsenstalling kan ik makkelijk de duinen in en een plas water op het strand, voordat de echte zee begint, heeft een prettiger temperatuur om in te baden dan de zee zelf.

Als ik me even later uitkleed voor een snelle wasbeurt is het strand al helemaal verlaten. Terwijl ik m’n pasta carbonara met champignons, erwten en vegaspek klaarmaak, zakt de zon langzaam richting de zee.

Met een gevulde maag en 165 kilometer in de benen zet ik de tent neer, buiten het oog van eventuele strandgasten. Dit is een avontuur op nog geen 100 kilometer van huis.

’s Nachts schrik ik wakker van een zaklamp die de tent binnen schijnt. Ik schiet rechtop. Het wordt al licht.

← Terug naar overzicht LF Kustroute