Opknappen van een vouwfiets

Als iemand me om welke andere reden dan ook had gevraagd deze vouwfiets op te knappen, was het antwoord zonder meer ‘nee’ geweest. De snelle rekensom zou er zo uitzien: kosten – baten = afgeschreven.

Maar deze fiets was een sentimentele herinnering aan een overleden moeder. De familie kón de fiets gewoon niet wegdoen. Aan de andere kant stond de fiets daar maar en bood een treurige aanblik, die tekort deed aan alle mooie herinneringen. Iemand uit de familie wilde ‘m als verrassing voor haar vriend laten opknappen en stuurde me wat foto’s, waaronder deze.

Zoals je zult begrijpen, schrok ik behoorlijk van deze beelden. Vooral toen ik aan de kosten dacht om dit op te knappen, met de vraag of dat het waard zou zijn. Gelukkig hield de afzender er rekening mee dat ‘alles waarschijnlijk vervangen moest worden’ en het een complete renovatie betrof. Dan kon het nog weleens meevallen, leek me. In de gauwigheid schatte ik in dat het frame, de wielen en het stuur goed bruikbaar waren. De tandwielcassette, ketting, zadelpen en kabels zou ik sowieso vervangen, de rest moest blijken als ik de fiets onder handen had.

We maakten een afspraak en gelukkig zat ik er niet ver naast. De ketting daargelaten draaide alles nog soepel, moest ik inderdaad een paar onderdelen vervangen en een grondige poetsbeurt zou de rest doen. Een ‘klein’ punt van aandacht was de vastgeroeste zadelpen. Daar had ik wisselende ervaringen mee, dus dat zou de eerste zorg zijn en kwam bovenaan m’n lijst te staan.

Al eens eerder heb ik de nalatenschap van Sheldon Brown aangehaald. Hij is een bekende Amerikaanse fietstechnicus die veel van zijn kennis online deelde. Zijn website geeft 14 manieren om een zadelpen los te krijgen. Lang verhaal kort, na kruipolie, kruipolie en nog eens kruipolie kreeg ik er nog altijd geen beweging in. Omdat het ontroesten van het zichtbare deel van de zadelpen geen bevredigend resultaat opleverde, was ik er al op voorbereid de zadelpen weg te gooien. (Diameters van zadelpennen vormen weer een ander probleem, maar dat was van later zorg.) Dus toen heb ik met een slijptol twee tegenover elkaar liggende sleuven in de zadelpen gemaakt en daar een ijzeren staaf doorheen gedaan. Vervolgens heb ik de zadelpen ter hoogte van de staaf vastgezet in m’n bankschroef. Jammer genoeg was ik te enthousiast bezig om aan foto’s te denken, maar als het goed is zie je het frame van de vouwfiets op z’n kop voor je, met de zadelpen vastgeklemd in een bankschroef. Ik draaide het frame nu, tot de ijzeren staaf tegen de bankschroef aan kwam en vervolgens kon ik heel veel kracht zetten om de zadelpen in het frame te laten draaien. Langzaam maar zeker kwam er beweging in en kon ik het frame tijdens het draaien ook omhoog beginnen te duwen om de zadelpen eruit te draaien. En toen was ‘ie los.

De uitzinnige vreugde die daarop volgde wordt door dezelfde Sheldon Brown treffend omgeschreven met een citaat van Martin Luther King: “Free at last! Free at last! Thank God almighty, I am free at last!”

Hierbij vergeleken was de rest vooral een kwestie van geduld. Wat staalwol, een fijn staalborsteltje en polijstspons waren voor een paar uur m’n beste vrienden. Ik vond een nieuwe zadelpen die in combinatie met het derde vulbusje dat ik in huis haalde goed in het frame paste. De scharnieren om de fiets op te vouwen werden schoongemaakt en geolied. En zoals gezegd verving ik de cassette, ketting, kabels, en ook nog de remblokjes, achterband, het zadel en achterlicht.

Het resultaat verbaasde mijzelf misschien nog wel het meest. Hoe is het mogelijk dat een fiets die min of meer afgedankt in een hoek stond weer zo mooi is en bovendien… volledig functioneel!

En zo waren er heel wat mensen blij gemaakt. En misschien keek er ook iemand met een glimlach naar beneden. Wie had dit ooit gedacht…!