LF Kustroute – dag 3

← Terug naar overzicht LF Kustroute

Zwetend kom ik tot het besef dat ik heb gedroomd. Er is geen zaklamp, alleen de zon die opkomt. Niet veel later stap ik uit de tent en is het tijd voor koffie.

Vanwege al het zand duurt het inpakken wat langer. Wel vind ik m’n tentstok terug die ik gisteren dacht kwijt te zijn! Mijn dag kan niet meer stuk. De route vervolgt door de prachtige duinen.

In Callantsoog vind ik dankzij Ecosia (weet je nog, de zoekmachine die bomen plant) een toilet. De gemeente is trots, lees ik, dat er sinds 2021 eindelijk een openbaar toilet is, want een badplaats moet gastvrij zijn en toegankelijk voor iedereen. Dus ook voor mensen die naar het toilet moeten! Ik zeg ‘amen’ en na een korte stop vervolg ik opgelucht mijn weg.

Even voor Den Helder loopt de route buitendijks en komt de wind recht van voren. Met 11 km/h volg ik het lijntje dat Wahoo me presenteert. Even uitzoomen, hoe lang gaat dit duren? Lang. Zeker met dit tempo.

Fietsbus over de Afsluitdijk

Als ik even buiten Den Helder zit uit te puffen, kijk ik alvast wanneer de fietsbus over de Afsluitdijk vertrekt. Misschien kan ik die over vijf kwartier halen? Snel bepaal ik hoeveel kilometer het nog is: 25. Het kan twee kanten op: ik haal ‘m net wel óf net niet. Een uur winst lijkt me de moeite van het proberen waard en ik spring alweer op de fiets voor een race tegen de klok. Ik geef echt álles en het líjkt te gaan lukken, maar waar staat die bus eigenlijk? Het fietspad over de dijk is inderdaad afgesloten maar ik zie nergens een verwijzing naar de bus. De website spreekt over het busstation bij Den Oever. Met m’n telefoon navigeer ik naar de locatie die voor deze aanduiding in aanmerking zou kunnen komen en ja hoor, daar staat ‘ie nog. Luttele minuten voor vertrek zet ik m’n fiets met een spanband vast en neem achterin de bus plaats.

Ik was van plan een paar momenten te genieten van deze gunstige uitkomst, maar daar komt weinig van. De bus zit vol met mensen die naar Oerol gaan en ze zijn al goed in de stemming want iedereen begint met iedereen te praten. De vrouw naast me knoopt een gesprekje aan en we hebben het over Oerol en natuurlijk over fietsen. Vanwege wat vertraging bij vertrek en onderweg, zitten we al met al ongeveer een uur in de bus om de krappe 30 kilometer over de Afsluitdijk af te leggen. Bij de eindhalte probeer ik de route op te pakken en volg ik het fietsbord naar Harlingen, maar eenmaal het viaduct naar de noordkant van de dijk over blijkt die weg verder afgesloten. Dus de Afsluitdijk is járen afgesloten voor fietsers (2019-2025) en alsnog ontbreken aan beide kanten duidelijke aanwijzingen wat fietsers nu moeten doen!? Nu kan ik me achtergesteld gaan voelen en m’n beklag doen, zoals ook bij de Fietsersbond allerlei situaties al gauw als verwarrend en zelfs gevaarlijk worden bestempeld. Maar vandaag voel ik daar niet voor. Fietsen is nu eenmaal avontuurlijker dan autorijden. Dat mag van mij best zo blijven.

Door Friesland op pure wilskracht?

De route naar Harlingen loopt wéér buitendijks en recht tegen de wind in. Eenmaal in Harlingen heb ik alweer behoefte aan rust, maar na het vullen van m’n bidons ga ik snel verder want ik heb een camping in Holwert op het oog, waar ik bijtijds wil aankomen voor een legaal plekje en een douche.

Ik dacht dat het noorden van Groningen saai was, maar ook Friesland presenteert zich als zodanig. Lange rechte stukken buiten de dijk, op de dijk, binnen de dijk, iets van de dijk af… Met een kwartier trappen is de omgeving nog steeds onveranderd. De wind helpt ook niet mee. Is het pure wilskracht dat ik doorfiets? Nee, ik kan niet anders.

Tegen etenstijd bel ik voor het eerst naar huis. Het facetimen doet me goed en enigszins opgeladen stap ik weer op. Ik zet m’n tent hoe dan ook op die camping neer, al kom ik midden in de nacht aan! Zo, dat geeft tenminste duidelijkheid. In Ferwerd doe ik boodschappen maar even later ben ik alweer met trillende benen afgestapt. Eten moet ik. Er gaat een zakje borrelnootjes in. Het is al een paar uur lang niet ver meer, maar het duurt eindeloos.

Op de camping

Om 20.45 uur kom ik op de camping aan. De receptie is nog open, ik krijg een elektriciteitskabel mee en zoek een plekje uit de wind. Onder het toeziend oog van de oudere campereigenaren tegenover me begin ik gedecideerd te koken en eten. Een bak slagroomvla, een pak pasta met spinazie en zalm, en dan nóg een bak slagroomvla. De les van afgelopen 163 kilometer is: luisteren naar m’n lijf, pauzeren wanneer nodig en alles eten waar ik trek in heb.

De eerste douche in drie dagen tijd is heet. Ik voel m’n spieren ontspannen terwijl m’n zonnebrand met zweet wegspoelt. Ik laat het 4x 3 minuten duren. I know…

← Terug naar overzicht LF Kustroute